Meester koen, chiang mai en richting laos.

Na wat twijfelen was de knoop toch snel doorgehakt en wist ik dat ik zowel de basischool als de middelbare school les zou willen geven. Zo gezegd zo gedaan. De eerste paar dagen zou ik samen met Charlotte kennis gaan maken op de basischool 7 km van het dorpje vandaan waar we verbleven. We wisten niet goed wat we moesten verwachten dus zonder echte voorbereiding zijn we de eerste dag maar ingegaan.

Op de eerste dag hebben we vooral onszelf voorgesteld en gekeken hoe het engels van de kinderen was. Maar voordat we daarmee konden beginnen begon het hele ochtend riedeltje waar ik zelfs tot de laatste dag van het lesgeven niet aan kon wennen:

Kind uit de klas: Stand up kids.
Iedereen: Goodmorning teacher, how are you?
Wij: I am fine, thanks how are you?
Iedereen: I’m fine thank you.
Wij: Please sit down.
Iedereen: Thank you.

Je kan wel begrijpen dat dit complete anders is dan alles wat we gewend zijn uit het lesgeven in Nederland. De eerste keer dat ik het te horen kreeg wist ik ook niet precies wat we moesten antwoorden maar na twee keer en een korte uitleg van Jack wisten we dan wel wat we terug moesten zeggen. De eerste paar dagen was het vooral aftasten van wat de kinderen konden. Onderling waren de verschillen ook nog eens enorm groot. Sommige kinderen konden het hele alfabet en 1-30 tellen en sommige konden nog niet eens a-z uitspreken zelfs niet als ze in dezelfde klas zaten. Het niveau verschil in de klassen is gewoon enorm hoog. Maar daar valt wel mee te werken.

Tijdens de eerste pauze zag je al dat de kinderen ( die in een jaar geen buitenlanders gezien hadden ) voorzichtig aftasten om te kijken of we met ze wilden spelen. IN het begin waren er meerdere die erg terughoudend waren maar aan het eind van de pauze gooide ik ze al op de schouders en kon je er al goed mee spelen. Tijdens de lessen zijn we vooral spelletjes gaan spelen, wat soms beter werkte dan verwacht maar soms ook veel lastiger was om uit te leggen omdat ze niet echt veel engels spreken. Al met al was de eerste week lesgeven op de basischool zeer geslaagd.

De vrijdag was een groot einde van het sportevenement waar de middelbare school mee bezig was. En wij waren natuurlijk uitgenodigd. We werden op de voorste rij van het publiek gezet en kregen meteen koffie en water in onze handen. De rest van de ochtend en middag hebben we de kinderen van de hele school voorbij zien komen in een parade en chearleading wedstrijden. Het was echt enorm gaaf om te zien hoe de kinderen bezig waren met een sportevenement. Maar dan ook echt alle kinderen. In Nederland zouden ze dit juist als een moment zien om zich ziek te melden en een dag vrij te nemen. Maar hier niet.

De middelbare school had net een nieuwe directeur en die werd in de avond in ontvangst genomen met en diner op school. Hierbij waren wij natuurlijk ook weer uitgenodigd en kregen een mix van Thais eten en Thaise muziek en dans voorgeschoteld. Het was even wennen en wat raar om te zien dat we voor alles meteen uitgenodigd warden. Maar ook hier gold dat ze al in een jaar geen buitenlandse vrijwilligers hadden gehad. Het woord wat ik in de eerste paar weken overal dan ook vaak heb gehoord was Farrang. Leuk om op te zoeken voor degene die een Thais woord willen leren.

In het weekend hebben we op de Zaterdag eigenlijk een sabatical gehouden. De bedoeling was om naar Nong Kai te gaan maar dit ging helaas niet door omdat de graafmachine ineens beschikbaar was om de modder uit de vijver te halen van Jack. In de avond heeft jack het wat proberen goed te maken en ons uit eten genomen waarna we naar een karaoke bar zijn gegaan om een stel Thaise mensen los te zien gaan. Maar erg lang zijn we niet gebleven want de dag er na stond een tripje naar Wat Phu Thop (geen idee of ik het goed schrijf) voor de deur.

Na een kleine twee uur in de auto kwamen we aan bij de tempel op de eenzame berg ( letterlijke vertaling van Wat Phu Thop). Hier moesten we 7 niveaus beklimmen om op de top te komen. Deze niveaus staan symboliek voor dingen in het buddhisme, vraag me nu niet precies meer wat maar dat kunnen jullie thuis waarschijnlijk zo gevonden krijgen. Na een uur of twee kwamen we boven op de berg aan en konden we wat fotos maken van het uitzicht. Het uitzicht was mooi maar het ergste moest nog komen. In ieder geval voor mensen die het niet zo hebben om op smalle krakende plankjes te lopen waarvan je het idee hebt dat ze ieder moment krak kunnen zeggen. De weg naar beneden hebben we een andere route genomen waar we dus wat over paadjes en balkjes liepen waar ik liever niet overheen liep. Maarja we moesten toch naar beneden, ik was alleen erg blij dat ik weer op de grond stond. En een van de kinderen uit de buurt die mee was gekomen sprong een nog groter gat in de lucht dan ikzelf.

De dag er na was het dan tijd om een kijkje te gaan nemen op de middelbare school. De klassen die ik les zou gaan geven stonden een beetje gelijk aan een havo of vwo klas. Het niveau van de kinderen was ook merkbaar hoger, maar ivm het niveau in nederland toch aan de lage kant. Een geluk had ik hier wel, de leraren spraken wel engels. Op de basischool gaven ze de les zonder dat ze er zelf een woord fatsoenlijk van konden spreken. Hier veranderde het niveau van puur spelletjes spelen in vooral het uitspreken van de engelse woorden. De kinderen durven vaak niet echt te spreken en met een Farrang in de buurt is het mooi om alle spraakoefeningen van stal te halen en deze te oefenen.

Helaas kwam ik er gedurende de tweede dag al achter dat woensdag een feestdag zou zijn ivm vaderdag (ja raar tijdstip ik weet het) en de dag erna was koningsdag en dus een nationale feestdag. Dat betekende helaas dat ik maar 3 dagen les kon geven op deze school. Maar de woensdag was op de basisschool een normale lesdag en daar ben ik dan ook nog een extra dagje naar toe geweest.

Aan het einde van de week was het tijd om een korte trip naar Laos te doen om mijn Visa te verlengen, dit hele process duurde zo’n 2 uur en was vooral vermoeiend. Echt lang wachten was het niet maar toch. In ieder geval ik mag weer 15 dagen langer in Thailand verblijven. Daarna is het toch echt tijd om de grens over te gaan en pas terug te komen als ik naar huis ga vliegen.

Zaterdag pakten we de bus naar Chiang Mai. Iets waar ik erg naar uit keek aangezien het een beetje de ardennen van Thailand zijn. Onverwacht ging Anuradha, de andere vrijwilligster, mee naar Chiang Mai om er even tussenuit te zijn. De bus die we hadden naar Chiang Mai was een stuk luxer dan iedere bus waar ik in heb gezeten. En dat voor om en nabij de 20 euro 14 uur busreis met een massagestoel. Ze kwamen ook nog broodjes, water en een fruitsapje brengen. Als ze dat zouden doen als je op wintersport gaat zou je altijd de bus nemen! Vooral voor die prijs.

Eenmaal in Chiang Mai aangekomen was het tijd om weer een hostel te zoeken. Deze keer kwamen we uit bij Compass Backpacker. Een hostel met, helaas, een niet al te grote common area maar wel een erg behulpzame eigenaresse. Zij heeft ook geholpen met het boeken van de kookcursus en het ziplinen (treetopflight.com). De eerste avond hebben we niet veel meer gedaan, de meiden waren moe en ik ben voetbal gaan kijken met een kamergenoot. Iets wat ik niet normaal zou doen maar ik had wel zin in een pilsje.


De dag erna zijn we de kookcursus gaan doen in de avond. De keuze hiervoor was makkelijk, geen restaurant zoeken en gewoon alles opeten wat je zelf maakt. Eerst een kort tripje naar de markt en daarna door naar het koken zelf. Het tempo lag vrij hoog maar uiteindelijk was het toch een geslaagde avond zo. Leuk om een keer gedaan te hebben en wellicht dat ik het in Nederland ook een probeer te koken?

De dag na de kookcursus was het tijd om te gaan ziplinen. Anuradha ging niet meer die wilde liever wat tempels bezoeken. Maar het ziplinen zelf was echt supergaaf om te doen. Het tokkelen in de ardennen was ongeveer net zo hoog maar de baan waar we hier soms af gingen was 600 en 400 meter lang door de jungel op 50m hoogte. Het begin was weer even wennen en een beetje eng maar al snel kreeg ik de smaak weer te pakken. De baan zelf was precies lang genoeg, iets langer was saai geweest maar dit was goed genoeg zo.

Toen ik terug aankwam in mn hostel was de oude kamergenoot naar Pai vertrokken maar er zat al weer een andere. Ik wilde nog wat tempels bezoeken en hij kwam net aan en wilde een kookcursus boeken. Dus ondanks de vermoeidheid maar meteen weer gaan lopen, je moet toch iets doen? :D
De tempels waren wel leuk om te zien, maar niet veel specialer dan alle 100 anderen waar ik al binnen ben geweest. Degene die het mooiste was was een van de kleinere tempels van hout, een keer wat anders dan al dat bladgoud en glas. Toen we terugkwamen besloten we om een ander hostel te zoeken voor de nacht erna. Een grotere common area was de wens maar wel ongeveer dezelfde prijs. Anuradha en Charlotte gingen een 2 en 3 daagse trekkingstocht maken dus een ander hostel zoeken kon prima.

De dag erna in het andere hostel kwamen we al snel wat andere mensen tegen waarmee we in de avond naar een Muay Thai gevecht zijn gegaan. Het is niet helemaal mijn ding maar als je toch in Thailand bent kun je er net zo goed een keer gaan kijken. Het was leuk om te zien maar zoals ik al dacht niet mijn ding. Maar goed, ik ben er geweest en hoef er dus ook niet meer naar toe.

De volgende dag was het tijd om te gaan mountainbiken. Ik had het al in mijn hoofd het moment dat ik Chiang Rai binnenkwam. Mountainbiken moest en zou ik gaan doen. En wat een beslissing was dat. Zo ontzettend vet om te doen. Enorm moeilijk, vermoeiend en uitdagend maar zeer blij dat ik het gedaan heb iig. Toch twee keer goed onderuit gegaan maar ik was blij dat we bescherming aan hadden.

De dagen erna stonden meer in het teken van relaxen en niets uitvoeren. Een beetje stappen hier en daar met wat mensen dan de trekkinggroep van Anuradha en Charlotte en ondertussen kijken waar ik heen zou gaan na Chiang Mai. Uiteindelijk viel het oog op Chiang Rai, alleen vanwege de witte tempel. Vanuit hier update ik dan ook , eindelijk, weer een keer de blog. Het is ook de eerste keer dat ik nu echt alleen aan het reizen ben. Na 5 weken dan toch voor het eerst echt alleen op reis. We zullen zien wat er van gaat komen. De volgende stop na Chiang Rai is Laos waar ik vanuit Huan Xie met de slowboat naar Luang Prabang ga. Hier zal ik dan een paar dagen verblijven en hoogste waarschijnlijk meer mensen ontmoeten om verder mee te gaan reizen. Of zal ik ze morgen al tegekomen als ik terug naar een hostel ga in plaats van een luxer bed voor een avond? We zullen het zien, ik ben in ieder geval benieuwd!